Üstten görünüşlü bir shooter oyunu olan Helldivers’ın konusu 2084 yılında distopik bir dünyada geçiyor. Gelecekte gezegenimize “Super Dünya” adını veren insanlar demokrasi kavramına adeta taparlar. Öyle ki demokrasi uğruna hükümetin isteklerini sorgulamazlar bile. Yani demokrasi kavramı adeta bir inanca dönüşür. Bu inancı ve sözde demokrasiyi korumaksa Helldivers’ın işidir. Oyuna adını veren hükümetin özel savaşçı birliği Helldivers ise insanoğlunun geleceği için mücadele ediyor. Biz de bu ekibin parçası olarak diğer gezegenlerde demokrasi; daha doğrusu hükümet için savaşıyoruz.
Helldivers’ta amacımız gayet basit. Bize düşman 3 tür olan
Bugs, Cyborgs ve
Illuminates’e karşı savaşmak. Diğer taraftan bu gezegenlerdeki teknolojileri ele geçirmeli, uydu ve petrol kuyularını çalıştırmalı veya belirli hedefleri yok etmeliyiz. Oyunun konusu gördüğünüz gibi oldukça yüzeysel. Zaten konunun ilerledikçe öyle dallanıp budaklandığı da yok.
Oyuna başlar başlamaz Helldivers’ın diğer üstten görünüşlü shooter oyunlarından farklı olduğunu anlıyoruz. Öncelikle Helldivers bu türdeki diğer oyunlarının aksine oldukça ağır yapıda.
Örneğin silahımız otomatik olarak dolmuyor, R1 tuşuna basıp mermiyi kendimiz doldurmalıyız. Ayrıca mermilerimiz de son derece sınırlı. Mermi azaldığından D-Pad ile belirli kombinasyonları yapıp uzay aracından mermi atılmasını sağlıyoruz. Yani karşımızda etrafa düşüncesizce ateş ettiğimiz bir oyun yok.
4 kişilik co-op desteği sunan Helldivers’ı tek başına oynamaksa resmen eziyet; çünkü oyunun yapısı buna müsade etmiyor. Mermileri manuel olarak doldurma, mermi sayısının az olması, komut verirken hareket edememek, eşya taşırken ağır silah kullanamamak bu duruma örnek gösterilebilir. Bu nedenle kısa sürede ölmeniz mümkün. Zaten büyük düşmanlar 1-2 hamlede işinizi bitiriyorlar. O yüzden yere düştüğünüzde size yardım edecek dostlara sahip olmak çok önemli.
Tabi Helldivers’ta dostlarınız düşmanlarınıza da dönüşebilir; çünkü oyunda dost ateşiyle ölebilirsiniz. Üstelik bu özelliği kapatmak da mümkün değil.
Bu yüzden bomba atarken, ateş ederken veya hava saldırısı isterken dikkatli olmanız gerek. Özellikle Turret’ler çok canınızı yakabilir. Bu gibi durumlarda mermilerin altında sürüklenerek ilerlemek tek çareniz oluyor. Yani bu türdeki diğer oyunların aksine gerçekçi öğelere yer vermesi Helldivers’ı özel kılmış diyebiliriz.
Oyundaki Stratagem sistemi de Helldivers’ın özgün yönlerinden biri. Stratagem’ler kısaca destek özellikleri diyebiliriz.
Stratagem’ler arasında Turret veya mech çağırma, hava saldırısı düzenleme veya mermi ikmali gibi şeyler var. Bunların her biri için de farklı D-Pad kombinasyonları girmemiz gerekiyor. Yani D-Pad’i destek çağırmamız gereken her an sürekli kullanmak zorundayız. Anlayacağınız Stratagem’ler de oyunu daha gerçekçi bir yapıya sokmuş.
Malesef oyunu özel yapan bu tür şeyler, tek başınıza oynadığınızda aynı zamanda canınızı sıkabilirler; çünkü etraftan onlarca düşman gelirken aklınız fikriniz ateş etmekte oluyor. Yani strateji kurayım, taktik yapayım diye düşünemiyorsunuz. O yüzden Helldivers özellikle 4 kişi oynarken çok zevkli oluyor.
Eğer yabancılarla oynamam, oyun arkadaşım da yok diyorsanız Helldivers canınızı sıkabilir.
Diğer taraftan onlarca karakter özelleştirmesine sahip olan oyun silah geliştirme listesiyle de kalbinizi çalacaktır. Menüye girdiğinizde karakterleri zevkinize göre özelleştirebildiğinizi, her silahın yeni özelliklerini açabildiğinizi göreceksiniz.
Tabi bunların hepsini açabilmek için oldukça uzun zamana ve gezegenlerde topladığınız eşyalara ihtiyacınız var.
Helldivers’ta çok sayıda görev olduğu için de zaman ayırdığınızda bu özellikleri açmak çok da zor değil. Gerçi bu görevlerin benzer yapıda olması da çok can sıkıcı; çünkü bir süre sonra hep aynı şeyleri yaptığınızı düşünüyorsunuz. Çıkarma yaptığımız haritaların çok küçük ve benzer olması sebebiyle ilerleme hissini malesef seviye atlayınca hissediyorsunuz. Yani oyun senaryonun yanı sıra bölüm tasarımları konusunda da sınıfta kalmış.
Helldivers’ın grafikleriyse garip bir şekilde League of Legends ve Dota 2 gibi MOBA oyunlarını anımsatıyor. Sanki geliştiriciler bir Moba oyunu yaparken son anda vazgeçmişler gibi. Mavi, sarı ve yeşilimsi renk tonlarına sahip haritaları ezberlemek birbirlerine benzedikleri için neredeyse imkansız. Hani atmosfer hoş olsa da, Dead Nation’ın o atmosferi her yönüyle hissettiren tasarımlarıyla karşılaşmak da imkansız. Sanki geliştiriciler yeteneklerini tembellikten kullanmamış gibiler.
Helldivers taktiksel savaşları sayesinde gönlümüzü kazanmayı başarıyor. Özellikle arkadaşlarınızla oynadığınızda oyun kısa vadede tadından yenmiyor. Buna karşın tek başınızaysanız Helldivers canınızı sıkacaktır.
Hani nasıl desek, oyun özgün oynanış dinamiklerine sahip, ama görev tasarımları bu dinamiklerine uymuyor. Bu yüzden Helldivers, her şeyi mükemmel görünse de, tadını tam olarak alamadığımız bir yapım olmuş. Bir bakıma Destiny’deki o sorun, Helldivers’ta da karşımıza çıkmış.
